مبارزه بخاطر چی و با کدام ابزار؟

 بخاطر اینکه : با فرهنگ خودمان زیست نماییم همان فرهنگی که خاک ما را هویت بخشیده است با زبان خودمان صحبت کنیم تاریخ ما درج نصاب درسی مکتب ما باشد اجداد و نیاکان ما را گرامی بداریم و تجلیل کنیم خانواده های ما مالکیت تربیت و آموزش ما را داشته باشند لباس ما را خود انتخاب کنیم همانند ملت های با ثبات و آسوده دولت را خادم ببینیم نه دستگاه سرکوب و ظلم بدانیم پول مالیه و معدن ما به کجا میرود از دره ها و باغستان های خود بدون داشتن هراس از تعفن و حضور ملیشه های بیگانه فیض ببریم هویت ما قوت ما باشد نه برچسپ و اتهام برما نگذاریم خواهران ما د ر حسرت آموزش رنج بکشند و قبل از مرگ بمیرند مسجد خانه ی عبادت باشد نه مفرزه جاسوسی ملا پیشوای دین باشد نه باجگیر مال و احساس ما نسخه ی از قانون اساسی کشور خود را در تاقچه ی خانه ها داشته باشیم قوانین مدنی ما قابل فهم و قابل دسترس باشد قاضی آموزش دیده در داخل خاک خود ما باشد نه آمده از مدرسه های آنسوی خط از دو رویه گی کنونی آزاد شویم چون در ملاعام خموش و در خانه ضد طالبیم – یک رویی آرامش آفرین است تذکره ، پاسپورت و اسناد حقوقی به در های ما بیاید نه اینکه ما در بدر دنبال حق خود باشیم نماینده مردم خود را بشناسیم و او مانند آدم با ما نشست و برخاست داشته باشد نسل کنونی طعنه نشوند و با عقده بزرگ نشوند از حاکمیت اجنه وخرافات آزاد شویم حاکمیت از آن مردم و مردم قشون حراست از آن باشند در نهایت با خود باشیم. با افغانستان عزیز باشیم. رنگارنگی قومی ما فخر و زیبایی ما باشد و ظلم و جهالت کنونی نسل نو را ضد افغانستان و سرباز برای تباهی نسازد با کدام ابزاز ؟ برای دستیابی به اهداف شریف و انسانی یاد شده هر ابزار حیثیت ابزار را دارد. هدف مقدس است. هر که حمایت کرد در واقع حمایت از یک داعیه شریف انسانی و مدنی کرده است.